Kronika podróży: safari dzień pierwszy (Jezioro Manyara)

Wstaję niesamowicie podekscytowana – tak, to już dzisiaj spełni się moje Wielkie Marzenie Dzieciństwa, to już dzisiaj old-skulowy jeep pana Bobbiego  zabierze mnie na afrykańskie safari! Naszą pięciodniową podróż (bo safari to w suahili to po prostu „podróż”) zaczynamy od okolic Jeziora Manyara. Z mojego pilnego researchu wynika, że z trzech narodowych parków Tanzanii jakie odwiedzimy, ten będzie najmniej atrakcyjny jeśli chodzi o faunę – ale to dobrze, wrażenia trzeba dawkować! Nasze safari zaplanowane zostało właśnie w ten sposób – Manyara to przystawka, appetizer, który podkręci nam apetyt na danie główne – trzy dni na słynnej bezkresnej sawannie Parku Narodowego Serengeti. A na deser krater Ngorongoro, o którym mówi się „naturalne ZOO”, takie tam zatrzęsienie zwierząt.

Po śniadaniu stawia się w naszym hotelu nasz kierowca-przewodnik, którego poznaliśmy już wczoraj w biurze, oraz kucharz, który wygląda góra na 15 lat – przez najbliższe pięć dni to nasze główne towarzystwo (jak się okaże, niesamowicie zgrana i fajna ekipa z nas będzie).

Ruszamy w drogę – prawie trzy godziny jazdy,  z przerwą na krótki postój na kempingu w „bananowej wiosce”, gdzie spędzimy pierwszą noc (tu też działa zasada dawkowania wrażeń, od jutra będziemy spać na terenie parków narodowych, wśród zwierząt!). Dwie szybkie refleksje po drodze: 1) drogi prowadzące zagranicznych turystów na safari, są nieporównywalnie lepsze niż inne krajowe; 2) muszę się przestać denerwować za każdym razem, gdy zatrzymuje nas drogowa policja – to tu normalne, panowie nie mają złych zamiarów, chcą tylko małej łapówki…

Śpimy w "bananowej wiosce" - malowniczo położonej wśród ogromnych plantacji bananów

 W miarę zbliżania się do bram parku, moja ekscytacja rośnie w tempie zastraszającym – już nie jestem szacowną trzydziestoparoletnią  panią manager, jestem ośmioletnią Anią, która podskakuje i piszczy na widok pojawiającej się na horyzoncie samotnej żyrafy (na całe szczęście M. też zalicza małą regresję – ku rozbawieniu naszego kierowcy). Jeszcze tylko obowiązkowe zdjęcia przy bramie parku, podnosimy dach jeepa – i wjeżdżamy do Królestwa Zwierząt.

Jezioro Manyara położone jest na terenie Wielkiego Rowu Wschodniego (kłania się lekcja geografii – w Wikipedii o tym nie przeczytacie!) – niezwykle malownicze wzgórza pokryte tropikalnym lasem, przechodzą w sawannę ciągnącą się ku brzegom wielkiego jeziora upstrzonego setkami (tysiącami?) różowych flamingów. W przewodniku czytam, że Hemingway nazwał okolicę „the loveliest in Africa” – rzeczywiście jest tu cudnie. My zaczynamy od lasu – za bardzo nie wiemy jeszcze czego oczekiwać, z rozdziawionymi ustami i przygotowanym obiektywem (M.) oraz notesem (to ja, ośmioletnia Ania-wzorowa uczennica, planująca odnotowywać pilnie wszystkie zwierzęta, jakie zobaczę) wyszukujemy czegoś wśród gęstej posupłanej lnianami puszczy. W końcu – bingo, pojawiają się pierwsze małpy!

Najpierw gdzieś w oddali, ukryte w koronach drzew, później coraz więcej i coraz bliżęj, dodatkowo pokazują się impale, gazele, bajecznie kolorowe ptaki, aż w końcu z lasu, centralnie przed nasz samochód wychodzi całe stado słoni (których zresztą udaje nam się początkowo zupełnie nie zauważyć!). Opisać wrażenia, jakie sprawia pierwsze spotkanie oko w oko z legendarnym afrykańskim zwierzęciem na jego terytorium, niestety nie bardzo potrafię. Powiem tylko, że gdy idąca wprost na nas słonica z młodym zatrzymała się przed samym jeepem, groźnie zastrzygła uszami i zaryczała, z wrażenia usiadłam i wstrzymałam oddech, aż skruszony, skarcony przez słonicę Bacari (nasz kierowca) grzecznie ustąpił potężnej rodzinie z drogi…

A poniżej parę (wybranych z napstrykanych w amoku setek) zdjęć z naszego pierwszego dnia wśród afrykańskiej przyrody:

Mr Blue Ball - tak ochrzciliśmy ten gatunek małp, chyba nie muszę tłumaczyć dlaczego

To była pierwsza, z kilku spotkanych przez nas tego dnia, rodzina słoni

Z czasem zebry zaliczymy do naszych afrykańskich ulubieńców

Żyrafy spacerujące nad brzegiem jeziora

Figurka takiej kuropatwy stała kiedyś na moim polskim biurku

Moment czułości w rodzinie impali

Ta słonica załatwiała poranną toaletę i posiłek jednocześnie

Hipopotamy nie chciały się niestety zaprezentować w pełnej krasie

Nie chciały nam się także pokazać tego dnia lwy (w Manyara nie ma ich dużo, ale czasem można zobaczyć pojedyncze, wylegujące się na drzewach). Ale w sumie i tak jak na pierwszy dzień wrażeń było wiele – przede wszystkim poczuliśmy atmosferę afrykańskiej dzikiej przyrody. Wieczorem na kempingu, kiedy zajadamy się przepyszną, kilkudaniową tradycyjną kolacją przygotowaną przez naszego kucharza, wiem już jedno – to safari zapisze się wśród moich najfajniejszych  życiowych wspomnień! A to przecież dopiero początek…