Kronika podróży: Serengeti i pierwsza noc wśród dzikich zwierząt

Legendarne Serengeti sprostało naszym wielkim oczekiwaniom wobec niego już na powitanie. Podczas pierwszej godziny spędzonej na terenie parku, na krótkiej jak na tutejsze realia trasie między bramą wjazdową a naszym kempingiem, udaje nam się zobaczyć trzy najbardziej atrakcyjne afrykańskie drapieżniki: lwa, geparda, a nawet lamparta.

Tutaj kilka słów na temat pewnej bardzo ważnej hierarchii. Podczas gdy dla jednych safari to po prostu rzadka okazja by poobserwować zachowanie dzikich zwierząt na ich własnym terytorium, są też tacy, którzy całą imprezę traktują z żyłką sportowego współzawodnictwa. W Serengeti przekonałam się niestety, że ja -co tu ukrywać sierota z WF-u w szkole – właśnie do tej grupy „sportowców” należę. Przez następne trzy dni,  ku wielkiej uciesze naszego teamu, zaczęłam opracowywać nawet system punktacji tych zawodów w  przypadkowym spotykaniu najbardziej atrakcyjnych zwierząt! Pokrótce: są gatunki, które po paru dniach w Afryce wydają się nam tak powszechne jak gołębie w Europie (zebry, żyrafy, bawoły, wszelkiej maści antylopy i gazele), są takie, na widok których nawet po raz setny z kolei wydajemy okrzyk ekscytacji (słonie, hieny, guźce, szakale lub… śpiące lwice) i w końcu są te najbardziej cenione, te na które trzeba polować i których czasem w ogóle nie udaje się spotkać. Do tej kategorii zaliczymy nosorożce oraz duże drapieżne koty jak samce lwów (lub ogólnie lwy, które coś robią, a nie śpią!) i gepardy.  Prawdziwą wisienką na afrykańskim torcie jest kamuflujący się i lubiący samotność lampart.

Jak więc nie zachwycać się Serengeti, który wysłał na nasze przywitanie taki komitet powitalny:

Gdy tylko przekroczyliśmy bramy parku, przyszły się z nami przywitać słonie...

...które przy okazji zrobiły niezły korek na drodze.

Potem zobaczyliśmy naszą pierwszą śpiąco-ziewającą lwicę - obroża na szyi oznacza, że samica była pod obserwacją...

...bo jak widać całkiem niedawno urodziła młode lwiątka.

Następnie paradował przed nami pełen niesamowitej gracji gepard.

W końcu na samotnym drzewie przyuważyliśmy lamparcicę...

...która wśród gałęzi skrzętnie ukryła swoje młode z kolacją.

A zaraz po tych wszystkich atrakcjach z nieba nad Serengeti lunął na nas ulewny deszcz.

Kemping Dik-Dik, na którym mieliśmy spędzić dwie najbliższe noce, okazał się o wiele bardziej „traperski” niż ten w okolicach Manyara – nie było już tu basenu, baru ani czystych kafelkowanych łazienek. Wokół nas były za to kilometry sawanny z tysiącami dzikich zwierząt, które bez żadnych przeszkód mogły podchodzić tak blisko do namiotów, jak tylko przyszłaby im na to ochota. Nie ma strażników, nie ma ogrodzeń, jesteśmy tylko my, sawanna i jej mieszkańcy.

I tu pora na małe sprostowanie. Jakkolwiek kuszące byłoby teraz opisywanie tego, jacy to my byliśmy bohaterscy, przesadzanie i wyolbrzymianie niebezpieczeństw noclegów w afrykanśkich parkach narodowych zostawię innym – zwłaszcza, że jest całkiem sporo amatorów tej konwencji, autorów bestsellerowych książek nie pomijając. Prawda jest jednak o wiele bardziej banalna i mniej romantyczna – gdyby owe pola namiotowe były tak niebezpieczne, jak się to niewtajemniczonym przedstawia, czy naprawdę władze parków ryzykowałyby życie turystów, którzy napędzają gospodarkę biednej Tanzanii? Owszem, zwierzęta czasami podchodzą do namiotów (choć robią to głównie zapędzający się w pasieniu roślinożercy), więc trzeba zachować ostrożność, nie krzyczeć i nie biegać bez latarki po ciemku po  kempingu – oraz absolutnie nie wypuszczać się poza granice wyznaczonego jako bezpieczny dla ludzi terenu. W końcu jesteśmy na terytorium zwierząt i naszym gospodarzom należy się szacunek. Jednocześnie rdzenni mieszkańcy parków narodowych delikatnie mówiąc olewają swoich gości i naprawdę nie zawracają sobie głowy atakowaniem śpiących turystów. Pytałam Bacari o to, ile zna przypadków zaatakowania ludzi przez drapieżniki podczas jego prawie dziesięcioletniej kariery przewodnika – potrafił przypomnieć sobie jeden, kiedy kobieta z dzieckiem została zaatakowana przez lamparta w parku Tarangire. Ten nieszczęśliwy wypadek ze spaniem na nieogrodzonym polu namiotowym nie miał jednak nic wspólnego – turyści ci zatrzymali się w eksluzywnym hotelu, a ofiarą zwierzęcia padli wtedy, gdy udali się wbrew zakazom (i zdrowemu rozsądkowi) na spacer poza tereny wyznaczone przez władze parku jako bezpieczne…

To, że spanie na polach namiotowych w samym środku Serengeti nie jest tak niebezpieczne jak się je maluje, wcale nie oznacza, że nie jest czymś niesamowicie ekscytującym i działającym na wyobraźnię. W każdym bądź razie ja w pierwszą noc na kempingu Dik-Dik prawie nie zmrużyłam oka, przysłuchując się awanturującym się o resztki z kuchni pawianom oraz innym, przedziwnym, zupełnie nierozpoznawalnym dla mnie odgłosom wydawanym wokół mnie przez jakieś zwierzęta i próbując odgadnąć ich pochodzenie. Pierwszą czynnością rano było zbadanie śladów wokół kempingu i sprawdzenie ich pochodzenia z naszym wszechwiedzącym Bacari – nasza żyłka poszukiwaczy przygody miała nadzieję, że odciski na ziemi należały do lwa, niestety okazało się, że to „tylko” hieny. Nazajutrz turyści prześcigali się w relacjach o tym, czego to w nocy nie słyszeli (byli tacy, którzy twierdzili, że zwierzęta wchodziły im niemal do namiotów…).

Moja cyniczna natura chce napisać, że to spanie wśród zwierząt to jeszcze jedna atrakcja turystyczna afrykańskiego safari – z drugiej strony jest coś cholernie romantycznego i (a niech tam, użyję tego słowa) pierwotnego w takim spaniu wśród dzikich zwierząt pod afrykańskim niebem. Kiedy po przebudzeniu, jeszcze grubo przed świtem (tego dnia czekał nas objazd parku przed wschodem słońca) stoję w drzwiach ciemnej kempingowej jadalni dobudzając się niedobrą afrykańską kawą z plastikowego kubka i patrząc we wściekle rozgwieżdżone niebo nad ogromną sawanną, wbrew wszystkiemu, co napisałam wyżej, czuję się niemal jak Indiana Jones;-)

"Luksusowe" łazienki na naszym kempingu w Serengeti